ابتدا توجه شما رو به نوشته ای از وبلاگ دوست بسیار عزیزمان جناب شهرام - شهرزاد جلب می کنم :
....ایـن مـنـم هـیچـکس و بعنـوان هیچـکس حـرف می زنـم خـواهـش می کنم بعضی از دوستانم تریپ روشنـفکر ِ از پشت بام ِ تحـجـر افتـاده را نگیـرند و نگوینـد : (( خـوب تـو دوسـت نـداری مطالـب فوق را نخوان )) من حق دارم بخوانم حـق دارم نقد کنم همانطور که نویسندگان هم حق دارند بنویسند و حق دارند گوش نکنند . من بعنوان یک خواننده حق دارم کـه نقد و نظر خـود را نسبت بـه مطالبی کـه خوانده ام بگویم و هیچکس نمی تـواند ایـن حـق را از مـن بگیـرد همانطورکه هیچکس هم نمی تواند حق نـوشـتـن را از
نویسندگان اینچنینی بگیرد ، پس مـن بعنوان یـک خـواننده نقـدها و نـظـراتـم را می گـویـم و لطـفا بی زحـمـت نـسـخـه ی مـنـسـوخ و مزخرفِ (( نمی خواهی نخوان )) را دوستی برایم نپیچد .
این قسمت از نوشته های ایشان را بسیار پسندیدم و معتقدم که اگر تمام وبلاگ نویسان چنین روحیه ای داشتند چقدر عالی بود.
از طرفی در مورد همین مجموعه داستانی که اولین آن را منتشر کردم و متاسفانه اصلا مورد پسند اکثریت قرار نگرفت جناب شهرام - شهرزاد چنین کامنتی ابراز فرموده بودند:
سلام آقای رضا شب بین ! کامنتی برای پست قبلی حضرتعالی گذاشتم و حر ف هایی را مطرح کردم شما در همانجا فرموده اید که نظراتم را بطور مبسوط در همینجا برایت بنویسم ... آمدم که اطاعت کنم فرمان شما را ... ولی راستش با خواندن این پست شما فک ام همچین قفل شده که احتمالا تا هرگز باز نخواهد شد پس عـِـرض ِ خود نمی برم و زحمت شما نمی دارم ... بدرود .
از آنجایی که روحیه جناب شهرام - شهرزاد را روحیه بسیار انتقاد پذیری دیدم . تصمیم گرفتم تا نقدی بر یکی از نوشته های ایشان با نام علی ای همای رحمت داشته باشم . اسم این مقاله که با نام از شریعتیسم تا شهرام - شهرزادیسم در حال تهیه است که تا اواخر امسال یا احتمالا اوائل فروردین ۱۳۸۴ در وبلاگ قرار خواهد گرفت
امشب ازعلی خواهم نوشت ... می توانم که هیچ ننویسم یا که هـر چیز دیگری!ولی چرا دلم می گوید که امشب فقط از علی بنویسم؟
مـن یک همجنسـگرا هستم ولی دوست دارم که از علی بگویم ،چه کسی گفتـه است کـه نمی توانم از علی بگویـم ؟ ! که گفته نباید از او بگویم ؟ !
شاید اگر بتوانم از کسی بگویم بتوانم فقط از او بگویم ...
امشب می خواهم از مـردی بگویم که می دانم اگر می دانست من کیستم و چیستم با من چه می کرد !
راستی با من چه می کرد ؟ با ما چه می کرد ؟
ایـن حکایت را از فرهـیخته ای کـه بـه انسـان بودنش بـاور دارم
شنیده ام :
روزی پیامبر به اتفاق گروهی درمسجد نشسته بودند خبر آوردند که زن ومردی در خانه ای در حال زنا هستند ، پیامبر گفت کسی برود و ماجرا را رسیدگی کند ، فردی برخاست که پرخاشگر بود و خواست تا برود، پیامبر به او گفت بنشین،علی برخاست پیامبر گفت : برو. علی وارد آن خانه شد ... آن دو در میان اتاق به خود مشغول علی چشمهایش را بست، دست به دیوار گذاشت و دور تا دورخانه را چرخید . آن دو انسان درالتهابِ این چرخش حیران !
علی چشم بسته چرخید و از دری که آمده بود خارج شد و تـا در آن خانه بود هرگز چشم نگشود ، به نزد پیامبر آمد و گفت : علی تمام آن خانه را گشت و در آن خانه هیچ ندید !
مـن در آن خـانه نبـودم و در آن میـان ، ولی آرزو می کـردم کـه
بودم و در حال هر کاری ، تا با چشم خود ببینم که گذشت چیستو مدارا و مروت !
من در آن خانه نبودم و در آن میان ، ولی آرزو داشتم که بودم تا
چشمهایم چشمهایی را ببینند که به حرمت انسان حریم داد ...
من که علی را اندکی از عشق زمینی ام که او نیز نامش علی بود شناختم(ماجرای او را درشب پنجاه و پنجم تا شب شصت و هشتم قصه هزار و یک شب ام خواهیـد خواند ) می دانـم اگـر علی بـود مرا می فهمید ... و من کسی را می خواهم کـه مرا بفهمد ... شاید تکه تکه ام می کرد ! ولی مرا می فهمید و تکه تکه ام می کرد ...و من چقدر دوست دارم که کسی مرا بفهمد ... چقدر تکه تکه شدنرا دوست دارم به شرطِ فهمیدن ...آهای دنیا ، آهای علما ، آهای فرهیختگان، آهای مردم... فهمیدن سهم اندکی است که من آن را می خواهم ...مرا بفهمید و تکه تکه ام کنید مرا بفهمید و سنگسارم کنید مرا بفهمید و رسوایم کنید
مرا بفهمید و به آتش بکشید
مرا بفهمید
مرا بفهمید
مرا بفهمید .
امـشـب بـه حرمـت چشمهای علی چشمهایـم را بـه او می دهـم تا برایش ، نه ! تا برایم بگرید .......
. فعلا دوستان می توانند نظرات خود را در باره این نوشته جناب شهرام - شهرزاد در بخش کامنت ها اعلام کنند . توجه داشته باشید که چنانچه مطلب توهین آمیزی به دوست بسیار عزیزمان جناب شهرام - شهرزاد نوشته شود در اسرع وقت پاک خواهد شد . منتظر نظرات سازنده شما خوبان هستم.